Pobierz
najnowszy numer

Newsletter

Zapisz się do naszego Newslettera, aby otrzymywać informacje o nowościach z branży!

Jesteś tutaj

EIB - rozproszony system zarządzania budynkiem (cz. 1)

Printer Friendly and PDF

Rozpoczynamy cykl artykułów na temat Europejskiej Magistrali Instalacyjnej (ang.: European Installation Bus, EIB). Jest to technologia wykorzystywana najczęściej w zastosowaniach innych niż elektroniczne systemy bezpieczeństwa, głównie ze względu na jej otwarty charakter. Choć w wielu przypadkach nie gwarantuje to wystarczającego stopnia zabezpieczenia przed nieautoryzowaną ingerencją, to jednak umożliwia zarządzanie systemami, związanymi z ochroną życia i mienia w budynkach. Część pierwsza artykułu pozwoli PT Czytelnikowi na usystematyzowanie wiadomości o systemie EIB i zasygnalizuje możliwości zastosowań tego wygodnego i mającego wiele zalet rozwiązania. W części drugiej zostaną omówione stosowane w tym systemie urządzenia, a w kolejnej – zagadnienia, związane z wzajemną komunikacją pomiędzy nimi. Część ostatnia będzie poświęcona zastosowaniom EIB w praktyce.

Część 1. Topologia i obszary zastosowań systemów EIB

Wprowadzenie

Tradycyjny system EIB jest cyfrową rozproszoną technologią czasu rzeczywistego, w której stan procesu jest próbkowany w dyskretnych przedziałach czasu, a sam proces jest sterowany w określonych chwilach. Technologia ta obsługuje zarówno sygnały analogowe, czyli ciągłe, jak i cyfrowe. Sposób wykorzystywania sygnałów w systemie EIB pokazano schematycznie na rys. 1. Sygnały analogowe występują głównie po stronie czujników, czyli urządzeń przetwarzających wielkość mierzoną, np. temperaturę lub natężenie światła, na inną, a w systemie EIB na sygnał elektryczny. Dodatkowo występują po stronie sterownia urządzeniami wykonawczymi, np. silnikami lub siłownikami elektrycznymi. Urządzenia wykorzystujące sygnały analogowe wyposażone są w przetworniki A/C lub C/A w zależności od kierunku wykorzystania sygnału. Na to, jakie rodzaje sygnałów dominują w systemie, ma wpływ konkretne rozwiązanie techniczne. 

EIB
Rys. 1. Sposób wykorzystania sygnałów fizycznych w systemie EIB


Biorąc pod uwagę współczesne sieciowe systemy komputerowe typu serwer-klient, system EIB można uznać za złożony z samych klientów. Klient w systemie EIB nie tylko oczekuje na usługi ze strony sieci, ale sam dostarcza określone usługi. Nie ma nigdzie ani jednego komputera lub sterownika pełniącego rolę serwera z zamówionymi usługami.

System EIB wykorzystuje do wymiany informacji między urządzeniami własny, znany powszechnie protokół komunikacji EIB. System EIB został opracowany i wprowadzony głównie do automatycznego sterowania różnymi urządzeniami w budynkach. Podstawowym założeniem było oddzielenie obwodów zasilania elektroenergetycznego urządzeń od ich obwodów pomiarowych, kontrolnych, regulacyjnych i sterowania. Idee tego rozdziału pokazano na rys. 2., gdzie linia gruba 24 VDC pokazuje magistralę systemu sterowania, a linia cienka 230/400 VAC linię zasilania elektroenergetycznego. 

EIB
Rys. 2. Idea rozdziału w technologii EIB systemu zasilania elektroenergetycznego urządzeń wykonawczych (dolna warstwa) od systemów sterowania i pomiarów (górna warstwa)

 

W systemie tym odstąpiono od wymagań typowych dla systemów czasu rzeczywistego na korzyść niezawodności i dostępności urządzeń do medium komunikacyjnego, jakim jest magistrala. Magistrala jest tu rozwiązaniem topologicznym umożliwiającym komunikowanie się elementów między sobą. System EIB nie jest szybki, przetwarza w procesie komunikacji około 10 kb/s. Wybrany został sposób asynchronicznej transmisji informacji w systemie z metodą dostępu do magistrali typu CSMA/CA (ang.: Carrier Sense Multiple Access with Collision Avoidance), czyli z unikaniem kolizji. Każdy uczestnik w procesie komunikacji z magistralą ma przydzielony priorytet ważności. W momencie równoczesnej próby nadawania do magistrali przez dwóch użytkowników ten z niższym priorytetem musi poczekać na zwolnienie sieci. W sytuacji gdy dwóch użytkowników o tym samym priorytecie próbuje nawiązać łączność z magistralą, z pomocą przychodzi niepowtarzalny tzw. adres fizyczny użytkownika lub urządzenia. Adres fizyczny określa rzeczywiste położenie elementu w systemie podłączeń do magistrali. Użytkownik z wyższym adresem fizycznym musi udostępnić magistralę. Magistrala w systemie EIB pełni podwójną rolę; zasila urządzenia napięciem bezpiecznym 24 VDC typu SELV (ang.: Safety Extra Low Voltage) oraz zapewnia komunikację cyfrową urządzeń.

EIB jest systemem otwartym z rozproszoną inteligencją, wykorzystującym zdecentralizowany sieciowy system operacyjny. Strukturę zdecentralizowaną uzyskano przez wyposażenie wszystkich elementów realizujących komunikację w mikroprocesory. Każde urządzenie systemu jest małym komputerem mającym własną aplikację i łączność z siecią systemu EIB. Głównym elementem urządzenia EIB jest tzw. port magistralny, który można uważać za jednostkę inteligentną. Port jest wyposażony w jednostkę procesorową CPU, pamięci: ROM, RAM, EEPROM, interfejsy: użytkownika i komunikacji z siecią. Schemat blokowy portu magistralnego pokazano na rys. 3. i 4. Pamięć ROM jest przeznaczona tylko do odczytu i zawiera oprogramowanie systemowe wpisane tam przez producenta. Pamięć RAM wykorzystuje się do przechowywania przetwarzanych chwilowych wartości systemu i aplikacji. W przypadku zaniku zasilania wartości te są tracone. Pamięć EEPROM, która jest elektrycznie zapisywalną i kasowalną pamięcią, służy do przechowywania aplikacji elementu, jego adresu fizycznego i grupowego, co zostanie dalej szczegółowo omówione.

EIB
Rys. 3. Schemat blokowy portu magistralnego EIB

 

Port magistralny EIB pod względem funkcjonalnym można podzielić na dwa moduły: moduł komunikacji z magistralą i moduł sterownika (rys. 3.). Moduł komunikacji jest zarządzany przez sterownik z jednym procesorem, dlatego też prędkość transmisji danych w systemie EIB jest raczej mała. Moduł komunikacji w porcie magistralnym wykonuje następujące funkcje:

a) steruje procesem wysyłania i odbioru danych z magistrali,
b) oddziela stałe napięcie zasilania magistrali od cyfrowych strumieni danych,
c) wytwarza napięcia stabilizowane 5 VDC i 24 VDC do zasilania obwodów portu magistralnego,
d) chroni port magistralny przed omyłkową zmianą polaryzacji napięcia zasilania na magistrali,
e) rozpoczyna zabezpieczania danych aplikacyjnych, jeżeli napięcie na magistrali spadnie poniżej 18 VDC,
f) uruchamia reset procesora, jeżeli napięcie w module komunikacji spadnie poniżej stabilizowanego napięcia 4,5 VDC,
g) sprawdza poprawność przesyłanych telegramów, czyli wydzielonych porcji danych.

Znajdujący się w module komunikacyjnym transformator pełni rolę filtru oddzielającego napięcie przemienne niosące informację od napięcia stałego zasilającego magistralę. Port magistralny rozróżnia dołączany moduł aplikacyjny po charakterystycznym dla rozwiązania technicznego spadku napięcia na rezystancji Rtyp (rys. 4.).

EIB
Rys. 4. Rzeczywiste połączenie portu magistralnego z magistralą EIB z elementem końcowym, gdzie:
a) port magistralny w wykonaniu podtynkowym;
b) port magistralny z elementem końcowym połączonym poprzez łącze adaptacyjne interfejs użytkownika);
c) element końcowy, tutaj przycisk jednokanałowy

 

Każdy element systemu EIB może komunikować się z dowolnym innym bezpośrednio, bez udziału jednostki centralnej nadzorującej. To jest cecha podstawowa systemu zdecentralizowanego. System EIB nazywany jest też inteligentnym, ponieważ może manipulować informacją znajdującą się w jego układach elektronicznych. Można ten rodzaj inteligencji nazwać techniczną. Ogólnie system EIB zaliczany jest do tzw. otwartych systemów sterowania. O tym, czy dany system automatycznego sterowania można zaliczyć do otwartego, można się przekonać, analizując urządzenia, protokoły komunikacyjne, oprogramowanie systemowe, narzędziowe i użytkowe zastosowane w tym systemie.

Według powyższych wskazówek system EIB jest systemem otwartym, ponieważ ma wymienione poniżej cechy charakterystyczne.

– Urządzenia wykorzystywane w systemie EIB pochodzą od różnych producentów, ale mogą ze sobą współpracować, a to dzięki przyjęciu pewnych standardów urządzeń i funkcji oraz istnieniu wielu producentów podobnych funkcjonalnie urządzeń spełniających ustalone założenia. Przez standard rozumie się pewien zestaw parametrów urządzenia, które zapewniają jego prawidłowe działanie, poziom jakości i niezawodności i co najważniejsze, prawidłową współpracę urządzeń przez stosowanie tego samego protokołu komunikacji. Urządzenia z logo EIB są kompatybilne. Aby urządzenie uzyskało logo EIB, musi zostać poddane procesowi certyfikacji pod patronatem organizacji i certyfikowanych laboratoriów EIBA. Producenci urządzeń, których jest ponad stu, skupieni są w organizacji EIBA (ang.: European Installation Bus Association).

– Urządzenia komunikują się za pomocą jawnego, powszechnie dostępnego standardowego protokołu. Wykorzystywane są też standardowe media komunikacyjne, jak np. TP – skrętka miedziana, światłowód, sieci elektroenergetyczne lub fale radiowe.

– Stosowane oprogramowanie narzędziowe i systemowe jest powszechnie dostępne, często pochodzi od wielu niezależnych producentów. Natomiast oprogramowanie użytkowe może być tworzone przez firmy niezależne od producenta lub dostawcy systemu. Możliwe są zmiany i edycja oprogramowania aplikacyjnego bez konieczności zatrzymywania pracy systemu.

– Urządzenia wykonawcze (siłowniki lub silniki) i czujniki z podstawowej warstwy zarządzania obiektem mogą pochodzić od różnych producentów. Charakterystyki pracy czujników mogą być konfigurowane przez użytkownika systemu.

Topologia Systemu EIB

Topologia w systemach technicznych oznacza połączenie urządzeń w celu umożliwienia przesyłania sygnałów między nimi. Sygnały mogą być analogowe lub cyfrowe. Sygnałami analogowymi są np. prądy przepływające między połączonymi przewodami elementami w sieciach elektrotechnicznych. Jednak techniczne określenie topologii najbardziej związane jest z sieciami cyfrowymi. W systemach cyfrowych można nawet wydzielić zagadnienia topologii fizycznej i logicznej. Topologia fizyczna dotyczyć będzie realnych „fizycznych” połączeń między urządzeniami za pomocą różnych mediów komunikacyjnych. Do najbardziej popularnych rozwiązań topologii fizycznej należą połączenia w gwiazdę, pierścień, magistralę i drzewo. Najczęściej stosowane są połączenia kablowe wykonane przewodami miedzianymi o wymaganej kategorii lub (coraz częściej) przewodami światłowodowymi. Jako media komunikacyjne można także wykorzystać kanały transmisji radiowej, podczerwień lub przewody elektroenergetyczne.

Topologia logiczna opisuje procedury komunikowania się wybranych logicznie urządzeń w systemie już skonfigurowanym w określonej topologii fizycznej. W topologii logicznej urządzenia udostępniają sobie nawzajem informację. Topologia logiczna tworzy grupy urządzeń współpracujących nawzajem w jakimś konkretnym celu, np. w systemie EIB w celu regulacji oświetlenia typu załącz/wyłącz.

W systemie EIB topologię fizyczną zapewnia magistrala komunikacyjna – w postaci przewodu miedzianego typu skrętka ekranowana, np. 2 x 0,8 m2. Do magistrali podłączone jest każde urządzenie (klient) EIB, przez co magistrala pełni rolę fizycznego łącza, tak jak to widać na rys. 5.

EIB
Rys. 5. Rozwiązanie magistrali w systemie EIB
EIB
Rys. 6 Rozchodząca się po budynku magistrala przypomina z wyglądu drzewo

 

Magistrala jest łatwa do instalowania w budynkach i tworzy topologicznie strukturę rozgałęzionego drzewa, pnąc się kolejno przez pomieszczenia i piętra, co pokazano na rys. 6. Jest przeważnie przewodem miedzianym, dlatego musi mieć ograniczoną długość, głównie ze względu na tłumienie sygnałów elektrycznych przesyłanych między najodleglejszymi urządzeniami.

W początkowym okresie istnienia system EIB był przeznaczony do sterowania, w najbardziej ogólnym podejściu, całościowo oświetleniem budynków, włączając w to również sterowanie żaluzjami. Z tego powodu jego topologia przypomina rozwiązania konstrukcyjne budynku. Jak wiadomo, budynek ma w swoim wnętrzu piętra, na piętrach pomieszczenia o różnym przeznaczeniu. Dlatego w topologii EIB występuje element podstawowy, czyli linia z podłączonymi do niej urządzeniami, odpowiadająca podłączeniom wszystkich urządzeń, np. w pokoju, do magistrali. Każda linia musi być wyposażona we własny zasilacz o mocy odpowiadającej zapotrzebowaniu energetycznemu urządzeń w niej.

Najmniejsza linia składać się będzie z zasilacza, urządzenia sterującego wysyłającego polecenia do magistrali oraz z urządzenia wykonawczego, które te polecenia wykona. Budowę linii EIB pokazano na rys. 7. 

EIB
Rys. 7. Budowa linii EIB jako elementu podstawowego systemu, gdzie:
ZL – zasilacz linii,
UMx – urządzenie magistralne o numerze x
 EIB
Rys. 8. Możliwość zwiększenia liczby elementów magistralnych w linii przez dodanie linii równoległych,
gdzie WLx – wzmacniacz linii o numerze x

 

Z punktu widzenia łatwości i szybkości dostępu do magistrali istnieje ograniczona liczba urządzeń pracujących na jednej linii. W systemie EIB można podłączyć w ten sposób 64 urządzenia. Jeżeli jednak istnieje konieczność dołączenia większej liczby elementów do linii, można na jej końcu dodać maksymalnie trzy linie równoległe, jak to pokazano na rys. 8. W linii podstawowej można wtedy umieścić tylko 63 elementy magistralne, a 64. (ostatnim) elementem staje się umieszczony na początku każdej linii równoległej tzw. wzmacniacz liniowy. Wzmacnia on i powtarza sygnał cyfrowy, nie powodując filtracji.

Stosowany przewód magistralny linii ma rezystancje 72 W/km i pojemność 0,12 mF/km. Fabrycznie podwójnie izolowany przewód wyposażany jest w cztery żyły, dwie robocze, a dwie zapasowe, jak widać na rys. 9.

EIB
Rys. 9. Kabel magistrali systemu EIB

 

Przewód magistralny powinien być chroniony od przepięć za pomocą ochronników podłączonych do przewodów ochronnych, tak jak to pokazano na rys. 10. Kabel magistralny jest również przewodem zasilającym system EIB. Jest to sieć niskiego napięcia typu SELV, zasilana z transformatora bezpieczeństwa, mająca podwójną izolację i charakteryzująca się brakiem połączeń z przewodami ochronnymi.

EIB
Rys. 10. Ochrona przeciwprzepięciowa instalacji systemu EIB, gdzie:
Z – złącze,
1 – ograniczniki przepięć klasy B,
2 – ograniczniki przepięć klasy C,
3 – ograniczniki przepięć klasy D o poziomie ochrony niższym niż 350 V,
4 – iskiernik

 

Rozproszona rezystancja przewodu linii powoduje przy jej znacznych długościach tłumienie przesyłanego sygnału. Teoretycznie sygnały informacji krążące po magistrali systemu EIB powinny mieć kształty prostokątów. Jednak ze względu na tłumiące oddziaływanie rezystancji przewodu zostają one odkształcone. Pojemność elektryczna linii wprowadza dodatkowo opóźnienia w przesyłanych sygnałach, co ma istotnie wpływa na szybkość działania systemu. Parametry RC linii magistrali ograniczają jej parametry instalacyjne. Pojemność linii ogranicza jej długość maksymalnie do 1000 m, a rezystancja maksymalną odległość między elementami magistralnymi do 700 m. W przypadku odległości do 700 m możliwe jest jeszcze wykrycie kolizji pomiędzy uczestnikami (niska wartość sygnału). Większa odległość wprowadza dodatkowo opóźnienie w przesyłaniu sygnału pomiędzy elementami magistralnymi.

Zaleca się umieszczenie zasilacza pośrodku linii, jak na rys. 11., aby przewody magistralne rozchodziły się od niego promieniście. Elementy magistralne oddalone są wtedy od zasilacza maksymalnie o 350 m, a odległość pomiędzy najdalszymi elementami wynosi nie więcej niż wymagane 700 m.

EIB
Rys. 11. Zalecany sposób umieszczania zasilacza w linii magistrali

 

Urządzenia magistralne mogą pracować przy napięciu minimalnym 21 V, a ich pobór mocy jest rzędu 150–200 mW. W przypadku większego poboru możliwa jest praca równoległa zasilaczy. W sytuacji gdy przewód jednej linii jest długi i konieczne jest zastosowanie dwóch zasilaczy dla jednej linii, minimalna odległość pomiędzy dwoma zasilaczami to 200 m.

Jedna linia nie wystarczy oczywiście do zbudowania instalacji w dużym budynku, dlatego należy je łączyć, tworząc obszary odpowiadające np. połączeniom urządzeń EIB na piętrze. Obszar jest następnym pojęciem topologicznym w systemie EIB. Może teoretycznie obejmować 15 linii połączonych linią główną LGx, jak na rys. 12. Praktycznie łączy się 12 linii, tworząc jeden obszar. Każda linia, w tym główna, musi być wyposażona w zasilacz.

EIB
Rys. 12. Topologia fizyczna sytemu EIB, gdzie:
L – linia jako element podstawowy systemu,
LGx – linia główna łącząca ze sobą linie Lx,
LO – linia obszarowa łącząca obszary, np. piętra budynku,
SG – sprzęgła w liniach,
SO – sprzęgła obszarowe
 EIB
Rys. 13. Pełna topologia systemu EIB; 15 linii w obszarze i 15 obszarów (area)

 

Zbudowane obszary łączy się ze sobą linią obszarową LO wyposażoną we własny zasilacz. Teoretycznie można zbudować 15 obszarów.

Podstawowym problemem w dużej instalacji EIB jest ograniczenie rozchodzenia się informacji po systemie, co może powodować dodatkowe opóźnienia w działaniu. Telegram, czyli informacja wysłana z urządzenia nadającego, powinna dotrzeć do konkretnego urządzenia odbiorczego jak najkrótszą drogą. Aby uporządkować ruch na magistralach w rozbudowanych systemach EIB, wprowadzono tzw. sprzęgła. Sprzęgło pełni rolę filtru, który przepuszcza tylko uprawnioną informację w żądanym kierunku.

W systemie EIB występują sprzęgła liniowe oraz obszarowe. Sprzęgła liniowe wpuszczają lub wypuszczają informację nadawaną przez urządzenia w linii do innych linii tego samego obszaru, natomiast sprzęgła obszarowe kierują ruchem pakietów informacji między obszarami.

Sprzęgła oddzielają między sobą linie lub obszary. Biorąc pod uwagę ograniczenia dotyczące elementów w liniach oraz liczbę linii i obszarów, można określić teoretyczną liczbę urządzeń, które może obsłużyć największy możliwy do realizacji system EIB. Liczba urządzeń w systemie EIB bez rozszerzania linii podstawowych wyniesie:

M1 = 64 (urządzenia w linii) x 15 (liczba linii w obszarze) x x 15 (liczba obszarów) = 14400,

a z dodatkowymi trzema liniami równoległymi po 64 urządzenia w każdej, zgodnie z rys. 8.:

M2 = (63 + 3 x 64) (urządzenia w linii plus trzy linie równoległe) x 15 x 15 = 57375

 

W praktycznych rozwiązaniach systemów przyjmuje się mniejsze liczby urządzeń w liniach i w obszarach, głównie ze względu na umożliwienie wprowadzania przyszłych zmian, wtedy optymalna liczba urządzeń wyniesie odpowiednio:

N = 60 (urządzeń w linii) x 12 (linii w obszarze)  x 15 (liczba obszarów) = 10 800

Jak widać, system EIB nie jest przeznaczony do zarządzania wielkimi budynkami, głównie ze względu na małą prędkość działania i ograniczoną liczbę urządzeń do sterowania. Jednak dzięki przyjaznemu oprogramowaniu wspomagającemu projektowanie i uruchamianie systemu jest on obecnie bardzo popularny w zarządzaniu energią elektryczną i warunkami komfortu w domach jednorodzinnych, rezydencjach i średnich budynkach.

Możliwości zastosowania systemu EIB

Obszary możliwych zastosowań sytemu EIB wykraczają poza tradycyjne instalacje elektryczne. Dzięki rozdzieleniu obwodów zasilania w energię elektryczną od obwodów sterowania uzyskano bezpieczny, niezawodny i bogaty w funkcje zarządzające system automatycznego sterowania wieloma podsystemami i urządzeniami. Obecnie system EIB jest w stanie zarządzać następującymi podsystemami:

  • oświetlenie żarowe i jarzeniowe, wewnątrz i na zewnątrz budynku (rys. 15),
  • żaluzje pionowe i poziome, wewnątrz i na zewnątrz budynku,
  • bezpieczeństwo użytkowania budynku,
  • bezpieczeństwo i ochrona mienia w budynku,
  • ogrzewanie, klimatyzacja i wentylacji,
  • zarządzanie energią elektryczną,
  • zdalny serwis i monitorowanie obiektu.
EIB
Rys. 15. Sterowanie oświetleniem w systemie EIB

 

System EIB jest chętnie stosowany w domach jednorodzinnych typu rezydencje, jak również w budownictwie użyteczności publicznej, jak np. hotele, biurowce, obiekty sportowe czy nawet obiekty sakralne. Dzieje się tak głównie ze względu na zalety, jakie ten system ma. Poniżej zestawiono podstawowe zalety systemu EIB:

  • możliwość uzyskania dużych oszczędności w eksploatacji budynku przez wspólne zarządzania różnymi urządzeniami, np. oświetleniem, ogrzewaniem i żaluzjami;
  • stosowany jest tylko jeden kabel magistrali, do którego podłączone są wszystkie urządzenia;
  • większe bezpieczeństwo eksploatacji (np. pożarowe) przez oddzielenie obwodów energetycznych od obwodów sterowania. Obwody sterowania są zasilane napięciem bezpiecznym SELV;
  • istnieje łatwość realizowania nawet złożonych wymagań wymyślonych przez przyszłego użytkownika;
  • duża elastyczność systemu poprzez łatwość dokonywania późniejszych zmian, np. konieczność dołożenia dodatkowych przycisków sterujących;
  • dzięki zastosowaniu topologii magistrali istnieje możliwość wspólnego sterowania różnymi systemami, np. ogrzewaniem i oświetleniem;
  • niektóre urządzenia sterujące, jak np. czujki ruchu, czujniki elektromagnetyczne, mogą być wykorzystywane równocześnie podsystemie bezpieczeństwa i podsystemie ogrzewania lub oświetlenia. Wykrycie ruchu powoduje złączenie oświetlenia i ogrzewania;
  • zarządzanie optymalnym zużyciem energii elektrycznej, przez odpowiednie wyłączanie lub załączanie odbiorników w otoczeniu szczytowych poborów mocy. System EIB ma dostęp wszystkich urządzeń pracujących na jednej magistrali;
  • możliwość sterowania globalnego całym obiektem, np. wyłączenie oświetlenia w całym budynku jednym przyciskiem, załączenie sytemu bezpieczeństwa po przekręceniu klucza w drzwiach wyjściowych;
  • możliwość wprowadzania późniejszych zmian w systemie sterowania bez konieczności wykonywania prac budowlanych;
  • system sterowania jest jeden i jedna tylko będzie firma wykonująca serwis;
  • zintegrowane funkcje urządzeń sterujących zmniejszają liczbę łączników w porównaniu z tradycyjnym systemem;
  • system EIB łączy w jedną całość różne funkcje, jak: sterowanie, kontrola, pomiary i działania centralne;
  • możliwa jest współpraca urządzeń EIB pochodzących od wielu producentów, co daje końcowemu użytkownikowi duże możliwości wyboru wykonawcy i wzoru użytkowego wyrobu.

Instalacje elektryczne systemu EIB mogą obecnie sprostać wysokim wymaganiom technicznym dzięki ich efektywności, elastyczności oraz bezpieczeństwu. System EIB jest zorientowany na przyszłość. Polecenia do systemu mogą być wysyłane lokalnie w budynku oraz zdalnie przez telefon stacjonarny lub komórkowy, albo przez Internet. Istnieją możliwości monitorowania stanów aktualnych urządzeń i zakłóceń w pracy instalacji EIB w budynku.

dr hab. inż Jerzy Mikulik – prof. AGH

Literatura

  1. Kastner D.: EIB Installation Bus System, Huethig GmbH, KG, Heidelberg, 2000.
  2. Handbuch Gebäudesystemtechnik. t. 1. Grundlagen, t. 2. Anwendungen, Frankfurt a. Main, Zvei-Zveh, 1997.
  3. Florczykiewicz T., Góralczyk M.: Automatyczne sterowanie oświetleniem przy wykorzystaniu systemu magistralnego EIBus, praca dyplomowa mgr, Politechnika Krakowska, 2004.
  4. Petykiewicz P.: Technika systemowa budynku instabus EIB. Podstawy projektowania, WZ Graf, Warszawa, 1999.
  5. Petykiewicz P.: Nowoczesna instalacja elektryczna w inteligentnym budynku, COSiW SEP, Warszawa, 2001.
  6. Mikulik J., Jakubas W.: Badania sygnałów w magistrali systemu EIB, 2nd International Congress on Intelligent Building Systems, Politechnika Krakowska, Kraków, 2002.
  7. Materiały firmowe ABB.
  8. Materiały firmowe Busch Jaeger.
Zabezpieczenia 3/2007

Wszelkie prawa zastrzeżone. Kopiowanie tekstów bez zgody redakcji zabronione / Zasady użytkowania strony